ای عزیزترین ، چشمهای جاری و صدای نفس های اندوهناکت دلم را به درد می آورد.

انگار غم های کهنه در دلم از نو آغاز می شود ، غمهای آغشته به حقیقت که از صدای غرق در آه تو آتش

 می گیرد و چون ستاره ای دنباله دار دل کهکشان ها را می شکافد .

 گریه نکن ، عزیزترین ...

اشک هایت گرمند اما نمی دانم برودت کدام سرما پیکرت را چون کودکی می لرزاند .

نیستم ، در کنارت تا کُرات آبی غلتان را از مدار خورشید چشمانت دور کنم

ناگزیر روحم را امشب بسویت می فرستم تا تو را در آغوش کشد . تو فقط آغوشم

را بپذیر ...

نازنین

گمان کردی چشمه زلال درونت مرده ؟‍‍!!!

محال است چنین چشمه ای اسیر دستان مرگ شود .

گفتم : کاخ قلم برافراز ، پایه های آن را در وجودت بنا کن و بگذار بلندای

آن ، ورق آسمان را نوازش کند .

گفتی : لبریز از نا امیدی چگونه می توانم .

گفتی : من خود در دیار شک و تردید به سر می برم .

ای عزیز ، شک تو ستاره روشن در شب گم گشتگی است و بدان ستاره تو از خورشید

دروغین یقین بسیار عظیم تر است . چرا که همیشه شک آشکار کننده حقایق بوده و

خانه تزویر و ریا را بر فراز بتخانه یقین ساخته اند .

گفتی : عشق را نه برای افسون شدن و نه از برای تسخیر کردن می خواهم ؛ 

گفتی : عشق را برای حقیقت عشق می خواهم . اما چه سود که ..........

گفتی : هفت خوان را سپری کردم بدان امید که به مطلوبم برسم ، لیک امروز که

هفت خوان را پیموده ام مطلوبی نیست .

ای عزیز ؛ مطلوب تویی ...

و نیک می دانم که تو اکنون خوان هشتم را تنها می پیمایی و دم نمی زنی .

گمان کردی چشمه زلال درونت مرده ؟‍‍!!!

ای عزیز ...

چشمه تو همان اشک زلال و بی رنگی بود که یکروز به امید دیدار نور و رسیدن

به روشنایی دل کوه را شکافت .

تو آن روز نه در پی رسیدن به دریا ، بلکه به عشق آسمان در فکر تبخیر شدن بودی .

اما بخشی از تو که بخار شد ، نا خواسته به دل خاک رفتی ...

شاید کور دلان بگویند ، او خاک را گل آلود کرده ، لیــــــــــک ...

لیک زلال وجودت خوراک ریشه درختانی شد ، که مردمان میوه های آنان را می

خورند و شاخه هایشان می شکنند .

تو بدون آنکه بدانی هستی و حیات درختان سبز و پربار شدی ، اما چشمانت به

خاکی که اطرافت را پوشانده افتاد ، کرم ها و حشرات را نگریستی و گریه کردی

....

گمان کردی چشمه زلال درونت مرده ...

لیک کرم ها و مورچگان نیز از زلالت نوشیدند ، تا خاک ، پاک بماند .

پس این آب ، از آن چشمه سارانی که خوش و خرم به دریا می رسند و در نگاه ها

رسوخ می کنند بسیار پاک تراست.

نازنین ،

گفتی : تسکین می خواهم و من درد کشیدم و دانستم هرگز نمی توانم .

و هیچ کس نمی تواند دردی که زیر خاک می کشی را تسکین دهد در حالی وجود

خوراک خاکیان گشته ...

این را برای تسکین خود می نویسم ؛ که وقتی تو گریه می کنی چاره ای جز سکوت

در برابرت ندارم .

                                                              تقدیم به

راستین ترین سوگند               

                                                و خاکی ترین الهام.

-------------------------------------------------------------------

-محکمتر از آنم که برای تنها نبودنم

آنچه را که اسمش را غرور گذاشته ام برایت به زمین بکوبم.....

احساس من قیمتی داشت که تو برای پرداخت آن فقیر بودی....